Spowiedź przed zawodami

Zimno, wieje, deszcz zacina a kilometry same się nie zrobią. O ile łatwiej przykryć się kołdrą o poranku i przewrócić na drugi bok z myślą, że nigdzie nie biegnę.

Ale kiedy przez cały dzień mijasz swój strój biegowy, on czeka cierpliwie. I po zakończonym dniu pracy nie ma mowy o wymówce. Poza tym, najstarsi góralscy biegacze mawiają, że

winter miles = summer smiles

albowiem zimowe bieganie spokojnym tempem buduje bazę dla letniego treningu szybkościowego. Jak równieź uczy ciało pracy w trudnych warunkach =)

Ale nie o tym miało być. O zawodach niedzielnych być miało. Spowiadam się zatem - przed drugim aquathlonem poczyniłem następujące przygotowania:

1. Pobiegałem.
   Bez długich dystansów, raczej poniżej 10K, bardziej chodziło o częstotliwość oraz lekki fartlek.
2. Popływałem.
   Tutaj nacisk położyłem na oddychanie, a szczególnie na wypuszczanie całego powietrza z płuc w czasie zanurzenia. Skupiłem się też na wdychaniu powietrza co piąte machnięcie (przy sprincie co trzecie) ręką. Mądrości do wcielenia w życie zapożyczyłem z bardzo ciekawej stronki o pływaniu Swim Smooth.
3. Poszedłem po rozum do głowy.
   Ewaluacja pierwszego startu dała do myślenia, mogłem podglądnąć sztuczki i kruczki jak skutecznie zaoszczędzić czas potrzebny do ukończenia zawodów. Najszybszą metodą był strój, którego nie musisz przebierać. Można w nim pływać, biegać i rowerować (po polsku tri suit) a także pas do przyczepienia numeru startowego (odpadają tańce z agrafkami). Czy rzeczywiście podrasuje to czas?
4. Dieta.
   Mimo szczerych chęci nie przerzuciłem się na specjalną dietę przedzawodową.
5. Waga.
   Jestem w tej samej kategorii wagowej co miesiąc temu, gdyż po lekkim odchudzeniu, powróciłem do tych samych cyferek. Brak basenu przez tydzień i waga hop! +1.1 kg.
6. Dodatkowe ćwiczenia.
   Między innymi na wzmocnienie kręgosłupa (jak planks) nie zanotowałem.